Een vraag die ik vaak stel als je met coaching start. Waarom? Omdat jij je vaak identificeert met je gedachten “Alles wat ik denk, dat ben ik, toch?” Nee. Jij bent niet de denker. Je kan je gedachten wel opmerken en observeren, maar ze zijn niet ‘van jou’.
Wanneer we wel ‘mijn’ maken van de gedachten die we opmerken beginnen we gedachten te geloven, volgen en voor waarheid aan te nemen. En daar begint het lijden, de pijn. Gedachten als: ik kan dat niet, ik hoor er niet bij, ik ben niet goed genoeg, dat kan toch niet, ik heb zijn/haar liefde nodig, niemand vindt mij leuk, ik doe het niet goed, hij/zij wil mij niet, de ander wijst mij af, etc. Stel jezelf eens de vraag: hoe reageer ik, wat gebeurt er wanneer ik één van deze bovenstaande gedachten geloof? Hoe voel ik me dan? Juist. Een pijnlijke emotie is het gevolg.
Jouw gedrag is de manifestatie van deze emotie. Je gedraagt je naar hoe je je voelt. Dus komt er verdriet op, doordat je de gedachten gelooft: ‘ik ben niet goed genoeg’, dan reageer je vanuit verdrietig zijn. En daar gaat ieder van ons anders mee om. In ons gedrag zien we dus verschillen, maar in de emotie is er één en al herkenbaarheid. Niemand is dus echt anders dan jij. Hoe ga jij om met een emotie? Voel je weerstand en stop je het liever weg? Wat gebeurt er dan? Welk gedrag zie jij jezelf dan vertonen? Stel jezelf deze vragen en ontdek!
En wie zou je zijn zonder deze gedachten? Wie zou je zijn zonder de gedachten: ik ben niet goed genoeg? Wanneer je deze vraag aan jezelf stelt mag je echt ‘naar binnen kijken’, uit je hoofd, in je lichaam. Wat voel je dan, zonder die gedachten? Hoe reageer je wanneer je niet kan geloven: ik ben niet goed genoeg? Ik merk zelf altijd dat ik dan direct een lach op mijn gezicht krijg, alsof mijn natuurlijke staat vreugde is. Liefde. Geen twijfel. Duidelijk. Helder. En dan kan ik vanuit dit gevoel reageren, lief hebben en mijn hart volgen. Er is volledige helderheid. Alles voelt logisch. Tot ik de volgende gedachte geloof ;).
