Date

VERDRIET VS VERDRIET

Hoe vaak neem je echt tijd voor wat je voelt en de ruimte om verdrietig te zijn? En is verdrietig zijn lijden of is het warm en brengt het je in verbinding met jezelf?

De enige reden waarom we (emotioneel) lijden als we verdrietig zijn is, omdat we weerstand hebben op de emotie en de situatie die de emotie naar boven brengt. Je wordt verdrietig van je eigen verdriet. Maar is verdrietig zijn niet precies wat je wil dat er gebeurt?

Afgelopen weken zijn er een aantal dingen gebeurd in mijn leven, waar me weer meer dan ooit duidelijk werd: controle is de grootste illusie op aarde. Er is no way dat je controle hebt over wat er gebeurt, hoe je je voelt en wie je bent. Zaken gebeuren. En mijn gedachten hierover, die bepalen of ik lijd of niet.

Steeds meer merk ik dat het ervaren van verdriet een pure sensatie is, die zonder lijden ervaren kan worden. Dit gebeurt wanneer de weerstand op wat er gebeurt opgegeven is. Gedachten als: ‘het had niet mogen gebeuren’, verliezen hun geloof en het voelen van verdriet is precies wat ik wil, nadat ik bepaald nieuws heb gekregen. Dus ook gedachten over de emotie: ‘ik wil me niet zo voelen, ik trek dit niet’, verliezen waarde en geloof. En alles wat overblijft zijn sensaties en tranen.

En niets van dat had niet mogen gebeuren. Dat is niet een gedachten die ik zomaar heb kunnen aannemen, dat is wat er ontstaat na jarenlang werken aan belemmerende overtuigen. Er ontstaat steeds meer vrede met wat is. Beetje bij beetje groeit het. En nu ervaar ik dat verdriet een mooie, warme en verbindende sensatie is, die ik in deze situatie graag wil ervaren. En waar ik meer dan ooit de tijd voor neem. Het ervaren van emoties hoeft niet te betekenen dat je lijdt. Alleen je denken kan lijden veroorzaken.

Merk je dat het ervaren van sensaties en emoties nog veel gepaard gaat met lijden, onderzoek dan je gedachten. Is het waar wat je denkt? Wat gebeurt er wanneer je jouw gedachten gelooft? En wie ben je zonder deze gedachten?

Meer blogs